Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Nulla erit controversia. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus;

Duo Reges: constructio interrete.

Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Aufert enim sensus actionemque tollit omnem. Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. An nisi populari fama? Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit.

Et quidem saepe quaerimus verbum Latinum par Graeco et quod idem valeat;
Mihi enim satis est, ipsis non satis.
Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere.
Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis.

Dabit hoc Zenoni Polemo, etiam magister eius et tota illa gens et reliqui, qui virtutem omnibus rebus multo anteponentes adiungunt ei tamen aliquid summo in bono finiendo.

Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat,
consentaneum sit dicere.

Quod vestri quidem vel optime disputant, nihil opus esse
eum, qui philosophus futurus sit, scire litteras.

Quis hoc dicit?
Eaedem res maneant alio modo.
Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico.
Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum.
Nam de isto magna dissensio est.
Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem.

Tuum credibile? Si in ipso corpore multa voluptati praeponenda sunt, ut vires, valitudo, velocitas, pulchritudo, quid tandem in animis censes? Et tamen ego a philosopho, si afferat eloquentiam, non asperner, si non habeat, non admodum flagitem. Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Ut pulsi recurrant? Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus.

Bork: Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit.
Nihilo magis.: Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt.
Easdemne res?: Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum.
Beatum, inquit.: Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare.